به گفته دیوید هارپر که یک اکولوژیست از دانشگاه لستر است، اجسامی که در آب می افتند به سرعت تجزیه می شوند. در حالی که اگر با سطح آب در تماس باشند، پوشیده از نمک شده و تا ابد در آن شکل باقی می مانند.

مقصر اصلی این شرایط ترسناک دریاچه ناترون را می توان کوه Ol Doinyo Lengai در نزدیکی آن دانست که به عنوان «کوه خدا» نیز شناخته می شود. این کوه، تنها آتشفشان فعالی است که ناتروکربناتیت ها (Natrocarbonatit) را منتشر می کند.

فقط فلامینگوها که سیانوباکتری های غنی از مواد مغذی آب را می خورند، برای جفت گیری به این منطقه می آیند. اما حتی آنها هم نمی توانند از شرایط بی رحم دریاچه نمک فرار کنند و ممکن است در ساحل این دریاچه غرق شوند.

نیک برانت عکاس، در کتاب خود در مورد این دریاچه با عنوان «در سراسر سرزمین ویران شده» توضیح داد: «به طور غیرمنتظره ای موجوداتی را از انواع پرندگان و خفاش ها در امتداد خط ساحلی دریاچه ناترون یافتم. هیچ کس دقیقاً نمی داند که چگونه می میرند، اما … آب دارای مقدار بسیار بالایی سودا و نمک است، به حدی که جوهر جعبه فیلم کداک من را در عرض چند ثانیه پاک کرد.»

جدا از اجساد، دریاچه ناترون از 19,000 سال قبل در حفظ تاریخ نقش داشته است. دکتر سینتیا لویتکیوس-پیرس، زمین شناس دانشگاه ایالتی آپالاچی، گفت: «بلافاصله پس از قرار گرفتن ردپاها در گل و خاکستر مرطوب اطراف دریاچه، رسوبات مرطوب، خشک و سخت شده اند.

گمان می‌رود گلی که این ردپاها را حفظ کرده است از «کوه خدا» خارج شده باشد، زیرا مقادیر زیادی خاکستر در آن شناسایی شده است. سپس، تصور می‌شود که سطح گِلی، ظرف چند روز یا حتی چند ساعت خشک شده و آثار ایجاد شده را حفظ می‌کند.

وی افزود: «آثاری از اجداد ما، فعالیت و رفتار آنها را در آخرین دوره پلیستوسن در حاشیه دریاچه ناترون در تانزانیا ثبت شده است».

با این حال فوران عظیم آتشفشان «کوه خدا» در تانزانیا می تواند مکان این آثار کلیدی در تاریخ انسان ها را از بین ببرد.

فرانک لوید رایت، یکی از مشهورترین معماران قرن بیستم، نخستین بار در سال 1908 اصطلاح «معماری ارگانیک» را به کار برد؛ سبکی از معماری که با گذشت بیش از صد سال هنوز هم کاملا تازه و شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد.

معماری ارگانیک به معنی پیوند هر چه بیشتر ساختمان‌ها با طبیعت است؛ به این معنی که ساختمان شبیه به موجود زنده‌ای باشد که انگار از دل همان فضای طبیعی که در آن ساخته شده رشد کرده است؛ نه مثل چیزی بیگانه و تحمیلی که به طبیعت حمله کرده و بخشی از آن را تسخیر کرده باشد.

در معماری ارگانیک، ساختمان به جای هجوم بردن به طبیعت، خودش را با آن هماهنگ می‌کند و ارتباط ساکنان خودش با محیط اطراف را قطع نمی‌کند. به تعبیر دیگر هدف معماری ارگانیک این است که تا حد امکان تفاوت بین ساختمان و طبیعت را از بین ببرد و علاوه بر اینکه فضایی کاربردی و راحت برای ساکنانش فراهم می‌کند، احساس سکونت در آغوش طبیعت را هم به آن‌ها ببخشد.

قواعد و راهکار‌های متفاوتی در معماری ارگانیک وجود دارد که می‌تواند به برآورده شدن این هدف کمک کند. گاهی شکل کل ساختمان یا برخی از اجزای آن به نوعی تقلید از شکل‌های طبیعی است؛ مثل ستون‌هایی که یادآور درخت‌های جنگل هستند یا دیوار‌هایی که دیواره‌های یک غار را در ذهن تداعی می‌کنند. اما این تنها راه ساخت یک بنای ارگانیک نیست.

بعضی از ساختمان‌های ارگانیک، عناصری از طبیعت را در درون فضای خودشان می‌پذیرند تا تفاوت میان ساختمان و طبیعت به کمترین حد برسد؛ مثل ساختمان‌هایی که از درخت یا صخره در فضا‌های داخلی‌شان استفاده می‌کنند. سقف‌های سبز پوشیده از گیاه هم یکی از همین شیوه‌ها برای حفظ پیوند ساختمان و طبیعت است.

خاویر سنوسیان (Javier Senosiain)، معمار مکزیکی، یکی از شاخص‌ترین معماران دوران ماست که مرز‌های این سبک از معماری را گسترش داده و با الهام از طبیعت، آثاری چشم‌نواز و شگفت‌انگیز خلق کرده است. خانه‌ها و مجموعه‌های تفریحی و اقامتی‌ای که او طراحی می‌کند از درون و بیرون شگفت‌انگیز و خیره‌کننده هستند. این ساختمان‌ها گاهی بسیار عجیب به نظر می‌رسند، اما در عین حال گرم و صمیمانه و شاد نیز هستند. در اینجا تصاویری از بهترین آثار معماری ارگانیک سنوسیان را خواهید دید.

1. خان? درختی

2. خان? کوسه

3. خان? مار

4. ناتیلوس

5. مجموع? ماهواره‌ای

6. خان? گل

7. خان? نهنگ

8. خان? آمیب