میزان/ محمد محبی  پیرامون سیر رفتاری«حضرت فاطمه زهرا (س)»گفت: حضرت «فاطمه زهرا (س)» سیره رفتاری ارزشمندی را داشتند، ایشان شایسته‌ترین زن جهان است، جایگاه این بانوی ارزشمند در حدیثی که «پیامبراکرم (ص)» پیرامون دختر بزرگوارشان فرمودند آمده که «زهرا (س)» ام ابی‌ها ست «زهرا (س)» ام الائمه است.

 

 

   

جهان نیوز/ «قحطی بزرگ» در سال 1296 شمسی، اتفاقی هولناک در تاریخ ایران است. بلای که برخی را به حد جنون رساند و به خوردن گوشت انسان واداشت!

از سال 1293 شمسی جنگ جهانی اول شروع شد و ایران اعلام بی‌طرفی کرد، دوره احمدشاه قاجار بود و قاجاریه در دوره زوال بود و ایران مملکتی ضعیف و بی‌دفاع بود. اما بعد خیلی راحت و البته برخلاف قوانین بین‌المللی ایرانِ بی‌طرف در جنگ، توسط انگلیس از جنوب و روسیه تزاری از شمال اشغال شد. معلوم است این همه سرباز که خارجی‌ها آوردند نان برای خوردن می‌خواستند و این‌طوری بود که غله ایران را در شهر‌های مختلف و به‌روش‌های مختلف مصادره کردند و خواربار و غله که غذای اصلی ایرانیان بود به‌شدت گران شد.

انگلیسی‌ها خودشان بعدا اعتراف کردند که می‌توانستند از سایر نقاط دنیا نیز برای سربازان‌شان غذا بیاورند اما: «اگر محصولات غذایی ایران را جمع‌آوری نمی‌کردیم باید خودمان می‌آوردیم که بخش بزرگی از ناوگان کشتی‌رانی را اشغال می‌کرد»!

بعد هم زورگویی خارجی‌ها برای چنگ‌اندازی بر غله ایران کار را به جایی رساند که از سال 1296 شمسی در ایران قحطی شد؛ «قحطی بزرگ» که 2 سال طول کشید و با بیماری و گرسنگی و هزار مکافات همراه بود و از جمعیت 20 میلیونی ایران حدود 8 میلیون نفر کم کرد! برآورد می‌شود که بیش از 3 میلیون نفر فقط به‌دلیل گرسنگی جان باخته باشند.

 

در دوره «قحطی بزرگ» بنا به تخمین حدود 40درصد جمعیت ایران از گرسنگی و بیماری جان‌باختند.

داستان «جمالزاده» درباره قحطی

در دوره قحطی بزرگ در ایران واقعا چه خبر بود؟ «محمد علی جمالزاده» که به «پدر داستان‌نویسی مدرن ایران» مشهور است داستان قحطی بزرگ را این‌طوری تعریف کرده است: «جنگ اول جهانی در آستانه اتمام بود که در دل شبی تاریک و هولناک سه سوار ترسناک که هر کدام شمشیر و شلاقی داشتند به آرامی از دیوار‌های شهر عبور کردند و به آن وارد شدند. یک سوار نامش قحطی، دیگری آنفلوانزای اسپانیایی و آخری وبا بود. طبقات فقیر، پیر و جوان، همچون برگ پاییزی در برابر حمله این سواران بی‌رحم فرومی‌ریختند.

هیچ غذایی پیدا نمی‌شد، مردم مجبور بودند هرچه را که می‌توانستند بجوند و بخورند. به‌زودی گربه، سگ و کلاغ را نمی‌شد، یافت. حتی موش‌ها نسل‌شان برافتاده بود. برگ، علف و ریشه گیاه را مانند نان و گوشت معامله می‌کردند. در هر گوشه و کنار اجساد مردگان بی‌کس‌وکار پراکنده بود. بعد از مدتی مردم به خوردن گوشت مردگان روی آوردند».

انگلیسی‌ها بعد‌ها اعتراف کردند که هنگام اشغال ایران می‌توانستند برای سربازان‌شان از سایر نقاط دنیا غذا بیاورند، ولی این کار را نکرده‌اند!

روایت‌های «داناهو» از گرسنگی

باقی داستان قحطی بزرگ ایران را به قلم «مارتین هنری داناهو» خبرنگار و افسر اطلاعاتی بریتانیا بخوانیم که در سال 1297 شمسی یعنی در میانه قحطی بزرگ به ایران آمد و از شهر‌ها و روستا‌های مختلف گذشت و مشاهداتش را در کتابی با عنوان «مأموریت به پرشیا» نگاشت. روایت‌هایی که «داناهو» تعریف می‌کند داستانی است سزاوار گریستن و سزاوار عبرت؛ «در آن سوی جبهه درباره اوضاع اقتصادی وخیم ایران و کمبود ارزاق بسیار شنیده بودم، اما اکنون پس از روبرو شدن با این واقعیت هولناک، برای نخستین‌بار معنی کامل آن را در می‌یافتم... پشته‌های اجساد چروکیده مردم فلک‌زده، از زن و مرد، در معابر عمومی افتاده است. میان انگشتان سفت و خشکیده آن‌ها علف‌هایی که از کنار جاده کنده یا ریشه‌هایی که از مزارع درآورده و می‌خواسته‌اند با آن از عذاب قحطی و مرگ از گرسنگی کم کنند، هنوز پیداست.

گام آدم‌نما‌هایی از پوست و استخوان، با چشمان گودافتاده، چهاردست‌وپا روی جاده جلوی خودرویی که نزدیک می‌شد، می‌خزیدند و بی‌آنکه نای حرف‌زدن داشته باشند با اشاراتی برای لقمه نانی التماس می‌کردند...

در قصرشیرین که توقف کوتاهی داشتیم، جماعت گرسنه ما را محاصره کردند و غذا می‌خواستند. زن بدبختی با طفلی در بغل به ما التماس می‌کرد که بچه‌اش را نجات دهیم. نصف قوطی گوشت کنسرو و مقداری بیسکویت به او دادیم و او از خدا برای ما در‌خواست آمرزش کرد. ما تحت تاثیر نگرانی مادرانه او قرار گرفتیم؛ با اینکه معلوم بود از گرسنگی مفرط عذاب می‌کشد، اما تا بچه سیر نشد لقمه‌ای از گلوی خودش پایین نرفت»؛ و این روایتی دیگر از شهری دیگر: «در حاشیه رودخانه کنار جاده گردان گرسنه‌ها بیتوته کرده بودند... به‌نظر می‌رسید همه در آخرین مرحله فرسودگی جسمی گرسنگی بودند. معلوم بود کار برخی از آن‌ها تمام است. دیگر توان هیچ‌کاری نداشتند، روی زمین دراز کشیده، منتظر فرشته رحمت مرگ بودند که بیاید و خلاص‌شان کند. برخی از آن‌ها هنوز نومیدانه به ریسمان سست زندگی آویزان بودند. آن‌ها روی زمین کز کرده مشتی ریشه گیاه یا علف زمخت را می‌جویدند تا شاید از درد هولناک و بی‌پایان گرسنگی کم کنند»؛ و روایتی دیگر: «همدان شهر وحشت بود. اجساد دفن‌نشده قربانیان قحطی، اعم از زن و مردم و کودک، در خیابان‌ها و اطراف مقر‌های انگلیسی‌ها ریخته بود... بازماندگانی که گرسنگی آن‌ها را به پوست و استخوان تبدیل کرده، گیاه‌خوار شده‌اند و علف‌های روی زمین را می‌خورند. به تجربه ثابت شده که تغذیه به این شکل در یک دوره کوتاه‌مدت، می‌تواند همانند نخوردن غذا کشنده باشد، زیرا باعث التهاب صفاق شده و مرگی عذاب‌آور و تدریجی را در پی خواهد داشت».

 

«داناهو» افسر اطلاعاتی بریتانیا در کتاب «مأموریت به پرشیا» از وضعیت اسفبار گرسنگی در دوره قحطی بزرگ گزارش‌های مهمی ارائه کرده است.

روایت آخر

در میان روایت‌های «داناهو»، این آخری هولناک‌تر است؛ تلخ مثل زهر. خودش هم می‌دانست و نوشته است: «اما حوادث بدتری در راه بود. مردم گرسنه که رنج بی‌غذایی آن‌ها را دچار جنون کرده بود به خوردن گوشت انسان روی آورده بودند. آدمخواری جرمی است که تاکنون در ایران ناشناخته بوده و از این رو مجازاتی برای آن در قوانین این کشور وجود ندارد. مجرمین اغلب زنان هستند و قربانیان، کودکانی که از جلوی خانه‌هایشان ربوده می‌شوند یا در شلوغی بازار قاپیده می‌شوند. مادران از اینکه برای گدایی تکه نانی کودکشان را تنها بگذارند، می‌هراسند. زیرا ممکن است در غیبت آنان کودکانشان ربوده و خورده شوند.

هر وقت در بازار یا معابر باریک و پر از چاله‌وچوله راه می‌رفتم، دیدن این همه بدبختی علنی آدمیزاد در آن‌جا حس ترس مشمئزکننده‌ای به من می‌داد. کودکانی که پوست و استخوان بودند دور آدم جمع می‌شدند و برای لقمه نانی یا پولی که بتوانند با آن نان بخرند، التماس می‌کردند و هنگامی که چند پول سیاه به آن‌ها می‌دادی، نمی‌توانستی این فکر عذاب‌آور را از ذهنت بیرونی کنی که شاید سرنوشت آن‌ها هم، دیر یا زود، سردرآوردن از دیگ غذاست...

نظمیه تعدادی خاطی را دستگیر کرده است. هشت زن را بازداشت کرده‌اند که اعتراف کرده‌اند تعدادی کودک را ربوده و خورده‌اند و عذرشان این بود که گرسنگی، آن‌ها را به چنین جرم هولناکی وادار کرده است... روز بعد در هشتم می، مورد هولناک‌تر دیگری از آدمخواری کشف شد. دو زن، مادر و دختر، با دستان خون‌آلود دستگیر شدند. آن‌ها دختر هشت‌ساله‌ای را کشته و مشغول پختن او بودند که نظمیه ادامه این ضیافت وحشتناک را متوقف می‌کند. قطعات نیم‌پخته باقی‌مانده در یک سبد ریخته شده و جماعت خشمگین دو مجرم بیچاره را به نظمیه بردند... زنان دیگری نیز به‌دلیل بچه‌دزدی دستگیر شدند».

 

 

   

فارس/ ذکر‌«الرزاق»تاثیر عجیبی در توسعه رزق معنوی و مادی دارد.

 

 

   

فارس/ همه ما دوست داریم زمان بیشتری را به کتاب خواندن اختصاص دهیم ولی همیشه فراموش می کنیم یا درگیر کارهای دیگر می شویم. در واقع این میل درونی بیشتر کتاب خواندن همیشه با ما هست و گاهی علت اینکه سراغ کتاب نمی رویم همین است که با لذت حقیقی کتاب خواندن آشنا نشدیم و هیچوقت هم بدان عادت نکرده ایم.

 

 

   

تابناک جوان/ اختلال شخصیت خودشیفته، باعث بروز مشکلاتی در حیطه‌های مختلف زندگی از جمله روابط عاطفی، کار، تحصیل و یا امور اقتصادی می‌شود.

تقریبا همه ما با افراد خودشیفته سر و کار داشته یا در میان دوستان و آشنایان فردی را می‌شناسیم که خصوصیات خودشیفتگی در او وجود داشته باشد. پاسخ تان منفی است؟ کمی بیشتر فکر کنید!

بررسی اجمالی اختلال شخصیت خودشیفته

اختلال شخصیت خودشیفته، یکی از انواع اختلالات شخصیت است. از مشخصات اختلال شخصیت خودشیفته این است که اینگونه افراد، تصویری اغراق آمیز و تحریف شده از خود در ذهن دارند و ضمن داشتن احساس کاذب اعتماد به نفس و مهم دانستن خود، نیازمند توجه و تحسین بیش از حد از جانب دیگران هستند. این درحالی است که خود نسبت به سایر افراد احساس توجه و همدلی خاصی ندارند و از آشفتگی در روابط رنج می‌برند. جالب است بدانید پشت نقاب اعتماد به نفس بیش از حد افراد خودشیفته، یک عزت‌نفس شکننده و آسیب پذیر وجود دارد که در برابر کوچک‌ترین انتقادی می‌شکند.

اختلال شخصیت خودشیفته، باعث بروز مشکلاتی در حیطه‌های مختلف زندگی از جمله روابط عاطفی، کار، تحصیل و یا امور اقتصادی می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته، درصورت عدم دریافت آن میزان محبت و توجهی که خود را شایسته آن می‌دانند، مأیوس و ناراحت می‌شوند. همچنین ممکن است به این نتیجه برسند که روابطشان با دیگران دیگر رضایت بخش نیست؛ اگرچه دیگر افراد نیز از بودن در کنار آن‌ها لذت نمی‌برند.

علائم اختلال شخصیت خودشیفته

علائم و نشانه‌های اختلال شخصیت خودشیفته در افراد مختلف، متفاوت است.

-علائم اختلال شخصیت خودشیفته در افراد مبتلا:

-احساس خودبزرگ بینی بیش از حد.
-خود را بیش از اندازه محق تعریف و تمجید مداوم از طرف دیگران دانستن..
-انتظار برتری داشتن نسبت به دیگران، حتی بدون دستیابی به هیچ موفقیت خاصی.
-اغراق در دستاورد‌ها و استعداد‌ها.
-خیال پردازی در مورد موفقیت، قدرت، هوش، زیبایی و یا همسر ایده‌آل.
-داشتن این تفکر که تنها باید با افراد خاص و هم شان خود در ارتباط باشند.
-مجال ندادن به دیگران برای صحبت در حین مکالمات، یا تحقیر دیگران.
-همیشه به دنبال جلب توجه و پیروی بی‌چون و چرای دیگران در برابر خواسته‌های خود بودن.
-سوء استفاده کردن از لطف دیگران به نفع کار‌های خود‌.
-نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند که نیاز‌ها و احساسات دیگران را هم در نظر بگیرند.
-به دیگران حسادت می‌کنند و بر این باورند که دیگران نیز به آن‌ها حسادت می‌کنند.
-با غرور و تکبر رفتار می‌کنند و متکبر، از خودراضی و پرمدعا به نظر می‌رسند.
-اصرار دارند تا از هرچیزی بهترینش را داشته باشند، مثلا بهترین ماشین و شغل.
-در عین حال، این افراد در برخورد با هر چیزی که تحت عنوان انتقاد مطرح می‌شود، مشکل دارند.
-وقتی رفتاری در شأن خود نبینند، عصبانی و یا بی حوصله میشوند.
-برای اینکه خود را برتر از دیگران نشان دهند، با خشم و یا تحقیر نسبت به دیگران رفتار میکنند و سعی میکنند آن‌ها را کوچک جلوه دهند.
-در کنترل احساسات و رفتار خود دچار مشکل می‌شوند.
-در رابطه با استرس و پذیرش تغییر، دچار مشکلات اساسی هستند.
-ممکن است از اینکه از حد کمال خود افول کنند، احساس افسردگی و بی هدفی کنند.
-احساس درونی ناامنی، شرمندگی، آسیب‌پذیری و تحقیر را تجربه میکنند.

خصوصیات افراد خودشیفته

1. خودشان را برتر از دیگران می‌دانند

افراد خودشیفته معمولا خودشان را از همه اطرافیان از جمله دوستان، همکاران و اعضای خانواده بهتر می‌دانند. اما این خودبرتربینی تنها یک خصوصیت اخلاقی نیست بلکه مکانسیم دفاعی این افراد برای مخفی کردن مشکل اصلی آن‌ها یعنی ترس از آسیب پذیری می‌باشد. افراد خودشیفته تحمل آسیب پذیری را ندارند و خود را از همه جهت کامل، بی نقص و بدون آسیب در نظر می‌گیرند.

2. دوست دارند همواره مورد توجه دیگران باشند

به گفته یک مشاور خانواده نیاز به جلب توجه ریشه در دوران کودکی انسان دارد. برخی عوامل مانند مدام مورد انتقاد دیگران قرار گرفتن ممکن است باعث شود فرد با احساس ناامنی، عزت نفس پایین یا حسادت بزرگ شده و برای غلبه بر این احساسات پیوسته تلاش می‌کند در مرکز توجه قرار بگیرد تا احساس بهتری نسبت به خودش داشته باشد.

3. پیوسته به دنبال تایید شدن از عوامل بیرونی هستند

افراد خودشیفته مدام به دنبال آن هستند که توسط عوامل بیرونی تایید شوند و این خصوصیت از عزت نفس آن‌ها سرچشمه می‌گیرد. چنین افرادی تلاش بی وقفه‌ای برای اثبات خود انجام می‌دهند، زیرا حس پذیرش خود در آن‌ها مشروط بر تایید عوامل بیرونی و اطرافیان می‌باشد.

4. اشتباه خود را نمی‌پذیرند

بی شک بسیاری از ما از انتقاد شدن دل خوشی نداریم، اما افراد خودشیفته به فشار بیرونی و انتقاد‌ها بسیار حساس‌تر هستند. آن‌ها خود را هدیه خداوند برای جهان می‌دانند و عدم انتقاد پذیری این افراد چندان هم عجیب به نظر نمی‌رسد. خودشیفته‌ها هر چیزی که باعث ایجاد خدشه در احساس آن‌ها نسبت به خودشان شود را از بین برده و برای فرار از انتقاد از تکنیک‌هایی همچون انکار، عوض کردن موضوع و سرزنش متقابل استفاده می‌کنند. اکثر افراد خودشیفته در خلاص شدن از سرزنش و انتقادات و برگرداندن آن به طرف مقابل حرفه‌ای هستند!

5. حد و مرز‌ها را رعایت نمی‌کنند

افراد خودشیفته معمولا به حد و مرز خصوصی دیگران احترام نمی‌گذارند، برخی واقعا متوجه این رفتار آزاردهنده خود نمی‌شوند و برخی دیگر اگرچه متوجه آن می‌شوند، اما فکر نمی‌کنند این مسئله برای طرف مقابل آزاردهنده باشد. این افراد معمولا نسبت به تعیین مرز‌های شخصی مقاومت نشان داده و به جای آن که به خواسته دیگران احترام بگذارند مدام می‌پرسند:”چرا؟ ”. عبور از مرز‌ها باعث می‌شود کمتر قابل اعتماد بوده و در روابط دوطرفه چندان موفق عمل نکنند.

6. شنونده خوبی نیستند

این افراد با دقت به حرف‌های دیگران گوش نمی‌کنند و اغلب تمایل دارند کنترل گفتگو را در دست بگیرند. گاهی نیز هدف آن‌ها از گوش دادن به صحبت دیگران آن است که بتوانند جواب دندان شکنی به او بدهند! گفتگو با افراد خودشیفته معمولا یک طرفه و در مورد یک نفر – شخص او – خواهد بود. شاید برایتان پیش آمده که درباره موضوعی خاص – مثلا بیماری مادر – با دوستی صحبت کنید و در کمال تعجب گفتگوی شما به پیراهنی که او هفته پیش خریداری کرده کشانده می‌شود!

7. برای خودشان حق زیادی قائل می‌شوند

افراد خودشیفته بر این باورند به طور ذاتی سزاوار بهترین‌ها هستند، حق به جانب بودن باعث می‌شود به نیاز‌های واقعی دیگران اهمیت ندهند. تنها چیزی که برای این افراد مهم است خواسته‌ها و نیاز‌های خودشان است.

8. به دیگران به چشم ابزار نگاه می‌کنند

از نظر افراد خودشیفته مردم وسیله‌ای هستند برای رسیدن آن‌ها به اهدافشان! این افراد دیگران را به عنوان انسان‌های کامل و مستقل نگاه نمی‌کنند بلکه همانند ابزاری می‌بینند که باید به آن‌ها خدمت کنند. همین دیدگاه باعث شده به راحتی مرز‌های خصوصی دیگران را شکسته و به آن احترام نگذارند.

9. حس همدلی ندارند

عدم احساس همدلی نسبت به دیگران یکی از بارزترین ویژگی‌های افراد خودشیفته است. آن‌ها معمولا نمی‌توانند ناراحتی دیگران را درک کنند و به همین دلیل دلسوزی واقعی نسبت به کسی نشان نمی‌دهند.

10. بدون درخواست دیگران به آن‌ها مشاوره می‌دهند

افراد خودشیفته حتی زمانی که کسی از آن‌ها مشاوره نخواسته سعی می‌کنند دیگران را نصیحت کنند اگرچه این کار معمولا از روی دلسوزی آن‌ها نیست بلکه از آن به عنوان راهی برای کنترل و نشان دادن برتری خود نسبت به دیگران استفاده می‌کنند.

11. اهمیت زیادی به تجملات می‌دهند

افراد خودشیفته از اشیا لوکس برای ایجاد احساس کاذبی در خود که آن را به صورت طبیعی ندارند استفاده می‌کنند. همانطور که قبلا اشاره کردیم برای این افراد سخت است که به اطرافیان به عنوان ابزار و اشیا نگاه نکنند و سخت‌تر از آن این است که اشیا لوکس و گرانقیمت را تنها یک شی بدانند و نه چیزی بیشتر.

12. افراد بیش از حد رقابتی هستند

حس رقابت کردن به طور طبیعی در وجود همه انسان‌ها وجود دارد، اما این حس در افراد خودشیفته بسیار بیشتر می‌باشد که البته جای تعجب ندارد، زیرا این افراد برای جلوگیری از انتقاد و همچنین بهتر بودن از دیگران تلاش زیادی می‌کنند تا در رقابت‌ها از آن‌ها پیشی بگیرند.

13. از تکنیک بمب عشق استفاده می‌کنند

افراد خودشیفته ابتدای رابطه عاشقانه شدیدا به طرف مقابل ابراز عشق و توجه می‌کنند، به این کار بمب عشق گفته می‌شود و آن‌ها این کار را نه به خاطر عشق بلکه برای کنترل کردن طرف مقابل انجام می‌دهند. افراد خودشیفته روابط طولانی مدت ندارند و بعد از خسته شدن معمولا بدون آسیب دیدن به رابطه پایان می‌دهند، اما این خصوصیت آن‌ها تاثیر بدی روی طرف مقابل آن‌ها خواهد گذاشت.

14. بسیار کمال گرا هستند

تلاش برای موفقیت و کمال به خودی خود مثبت است، اما افراد خودشیفته در این مسئله بسیار افراطی هستند به طوری که حتی با وجود رسیدن به موفقیت و آن چه دلخواه آن‌ها بوده همچنان احساس خشم و نارضایتی در وجودشان موج می‌زند.

15. روابط سطحی دارند

افراد خودشیفته روابط دوستانه سطحی دارند و تنها در مدیریت این گونه روابط موفق هستند، روابط عمیق، منطقی و دلسوزانه برای شان قابل تحمل نیست، زیرا همانطور که قبلا اشاره کردیم حس همدلی چندانی ندارند.

16. توقعات غیر منطقی دارند

زندگی هرگز کامل نخواهد بود و انتظار کامل بودن آن توقعی غیر واقع گرایانه است، اما افراد خودشیفته از این مسئله اطلاع ندارند.
بسیاری از ما با وجود شکست، حسرت‌ها و از دست دادن‌ها به زندگی ادامه داده و سعی می‌کنیم اهداف واقع بینانه تری برای خود انتخاب می‌کنیم در حالی که افراد خودشیفته از زندگی و اطرافیان توقعات غیر منطقی داشته و به زندگی به شکلی واقع گرایانه نگاه نمی‌کنند.

17. با دیگران صمیمی نمی‌شوند

این خصوصیت از آزاردهنده‌ترین رفتار‌های افراد خوشیفته است، آن‌ها توانایی صمیمی شدن با دیگران را ندارند، حتی با نزدیک‌ترین دوستان خود! این رفتار افراد خودشیفته از ترس آسیب پذیر بودن و مورد انتقاد قرار گرفتن نشات می‌گیرد.

18. بسیار تدافعی هستند

افراد خودشیفته به دلیل شخصیت شکننده‌ای که دارند به سرعت جبهه گرفته و شروع به توجیه کردن می‌کنند. این افراد در شرایط چالش برانگیز زندگی به گونه‌ای برخورد می‌کنند که گویا زندگی شان در گروی درست بودن حرف آن‌ها یا توجیه کردن آن می‌باشد.
پذیرفتن اشتباه و ابراز تاسف برای این افراد بسیار سخت و حتی غیر ممکن است.

19. کاریزماتیک به نظر می‌رسند

گرچه افراد خودشیفته معمولا در ایجاد ارتباط حقیقی با دیگران مشکل دارند، اما اغلب بسیار باهوش، کاریزماتیک و جذاب به نظر می‌رسند در حالی که برخلاف افراد کاریزماتیک واقعی، به مرور و در طول رابطه این جذابیت به دلیل عدم گوش دادن به حرف‌های دیگران و نداشتن حس همدلی از بین خواهد رفت.

20. به پیامد‌های تصمیمات خود اهمیت نمی‌دهند

فرد خودشیفته هنگام تصمیم گیری تنها به خواسته‌ها و نیاز‌های خودش فکر می‌کند و اگر کسی بخواهد به صورت منطقی پیامد‌های منفی این مسئله را به او توضیح دهد معمولا به نتیجه‌ای نخواهد رسید.

21. زود عصبانی می‌شوند

هم افراد خودشیفته و هم مبتلایان به شخصیت مرزی از احساس خشم غیر قابل کنترل رنج می‌برند. در افراد خودشیفته این خشم شدید زمانی رخ می‌دهد که به دلیل شرایط موجود اضطراب دردناک یا احساس شرمندگی که در لایه‌های زیرین شخصیت خود پنهان کرده اند ناگهان نمایان می‌شود.

22. احساس امنیت نمی‌کنند

افراد خودشیفته پیوسته به دنبال جلب توجه و مورد ستایش قرار گرفتن از سوی دیگران هستند، آن‌ها از طرد شدن و مورد انتقاد و تمسخر قرار گرفتن می‌ترسند و از هرگونه صمیمیت گریزان هستند، زیرا ممکن است باعث برملا شدن نواقص آن‌ها نزد دیگران شده و مورد تایید قرار نگیرند. همه این ترس‌ها باعث شده همواره نوعی احساس عدم امنیت در وجود خود احساس کنند.

23. درباره دستاورد‌های خود دروغ می‌گویند

افراد خودشیفته ممکن است درباره نقشی که در موفقیت‌های دیگران داشته یا به طور کلی دستاورد‌های شخص خودشان دروغ بگویند. آن‌ها دوست دارند موفق‌ترین فرد حاضر در جمع باشند و به همین دلیل در دستاورد‌های خود مبالغه کرده و برای آن که مورد تحسین قرار بگیرند موفقیت‌های دروغین خلق می‌کنند.

24. از احساسات درونی خود شرمسار هستند

همه احساسات ناخوشایند از قبیل ترس ها، ناامنی ها، طرد شدن‌ها و ... در اعماق وجود فرد خودشیفته دفن شده و او همیشه مراقب است دیگران بویی از این احساسات نبرند به طوری که حتی گاهی خودش هم وجود آن‌ها را فراموش می‌کند. افراد خودشیفته در درون خود از این احساسات و افکار طرد شده به شدت احساس خجالت می‌کنند.

25. در کار تیمی چندان خوب عمل نمی‌کنند

یکی از لازمه‌های کار‌های گروهی و تیمی داشتن حس همدردی و همدلی با اعضای گروه بوده و لازم است نگرش خوبی به دیگران داشته باشیم. با توجه به آن چه تا اینجا اشاره کردیم به نظر نمی‌رسد افراد خودشیفته بتوانند احساسات دیگران را درک کنند، آن‌ها به دنبال منافع خود هستند و حس همدلی کمتری دارند به همین دلیل در کار‌های گروهی چندان موفق عمل نمی‌کنند.

تست خودشیفتگی

خودشیفته‌ها نشانه‌هایی دارند که می‌توان با انجام یک تست ساده آن‌ها را مشخص کرد. اگر شما نیز به وجود این اختلال در خود یا اطرافیانتان مشکوک شده اید؛ می‌توانید با انجام تست مطرح شده در این مقاله خود را محک بزنید.

تست زیر شامل 6 علامت خودشیفتگی است؛ امتیازات از 0 تا 5 متغیر است. در صورتی که یکی از این علائم به هیچ وجه در مورد شما صدق نمی‌کند، به آن امتیاز صفر دهید و اگر تصور می‌کنید یکی از آن‌ها کاملاً در مورد شما صادق است، برای آن امتیاز 5 را در نظر بگیرید. مجموع امتیازات، درجه خودشیفتگی شما را مشخص خواهد نمود.

امتیازات به این صورت تفسیر می‌شوند:

مجموع امتیازات 10 یا کمتر، نشانه آن است که علائم و نشانه‌های خودشیفتگی در مورد شما صدق نمی‌کند.
- مجموع امتیازات بیشتر از 10 و کمتر از 18 نشانه آن است که شما فردی خودشیفته بوده و در صورتی که این موضوع را نادیده بگیرید، ممکن است در آینده مشکلات بسیاری متوج تان شود.
- مجموع امتیازات 24 به بالا، نشانه اختلال خودشیفتگی حاد است و بایستی هر چه سریع‌تر برای درمان خود اقدام نمایید.

تست اختلال خودشیفتگی

1- صحبت‌های یک طرفه

یکی از علائم بارز افراد خودشیفته این است که تمایلی به شنیدن صحبت‌های دیگران ندارند و مرتبا صحبت‌های دیگران را با استفاده از واژه، اما نقض می‌کنند. این افراد فقط می‌خواهند راجع به مسائلی حرف بزنند که خود دوست دارند. این افراد در مکالمه با دیگران فقط عقاید خود را درست می‌دانند و درگیری‌های ذهنی خود را در اولیت قرار می‌دهند. همچنین توصیه‌ها و پیشنهادات دیگران را به نوعی توهین به شخصیت خود تلقی می‌کنند.

2- موضوع بیشتر صحبت ها، من است

بیشتر صحبت‌ها و مکالمات با دیگران در مورد کارها، اندیشه ها، خواسته‌ها و تمایلات من است و اگر من نباشم موضوعی برای مکالمه وجود ندارد و یا بسیار خسته کننده است. اطرافیان من بایستی برای من هر کاری انجام دهند تا آن‌ها را بپذیرم.

3- من ملزم به رعایت قوانین اجتماعی، خانوادگی و... نیستم

من می‌توانم هر کاری در خانواده، اجتماع و... بکنم و هیچ کس حق ندارد به من بگوید قوانین مربوط به افراد عادی را رعایت کنم.
من می‌توانم با همسر و فرزندانم هرگونه که خواستم رفتار کنم. من می‌توانم قوانین مالیاتی را رعایت نکرده و به نحوی آن‌ها را دور بزنم. من می‌توانم قوانین رانندگی را هر طور که مایلم رعایت کنم و....

4- هیچ کس حق ندارد از من انتقاد کند. من از این کار متنفرم

هیچ کس حق ندارد از من، کار‌ها و رفتارهایم انتقاد کند چرا که من از این کار به شدت متنفرم و به سرعت عصبانی می‌شوم و تلافی خواهم کرد. البته من حق دارم از هر کس که بخواهم و به هر شیوه ممکن انتقاد کنم. به طور کلی عقاید و اعتقادات من بر عقاید و انتقادات همه افراد برتری دارد.

5- در همه حالات همیشه حق با من است

من هیچ گاه اشتباه نمی‌کنم و به فرض محال اگر هم اشتباهی مرتکب شوم، هرگز عذرخواهی نخواهم کرد. این کار به شدت مرا ناراحت خواهد کرد. همچنین جایگاه من بسیار فراتر از آن است که مورد مواخذه قرار بگیرم.

6- دیگران مقصرند و با مخالفت با من، به شدت مرا عصبانی می‌کنند

من بسیار باهوش‌تر از دیگران هستم و ویژگی‌های منحصربفردی دارم که دیگران هیچ یک را ندارند. به همین دلیل هرگاه مشکلی بین من و دیگران پیش آید، قطعا دیگران مقصرند و آن‌ها هستند که من را عصبانی می‌کنند، به حرف‌های من گوش نمی‌کنند، از من انتقاد کرده و من را سرزنش می‌کنند، سعی می‌کنند من را تحت کنترل و مالکیت خود در آورند، نظرات اشتباه ارائه می‌دهند و...

حال می‌توانید مجموع امتیازات خود را محاسبه کنید و شخصیت خود را از لحاظ وجود یا عدم وجود اختلال شخصیت خودشیفتگی بسنجید.

 

 

   

خراسان/  ولادت حضرت زینب (س)، مانند دیگر مناسبت‌های مربوط به خاندان رسالت (ع)، فرصتی بسیار مغتنم برای بازآموزی معارف و آموزه‌های دینی است؛ آن بانوی بزرگوار، در قامت یک الگوی تمام‌عیار برای همه بشریت و به‌ویژه بانوان، صاحب کرامات بسیار و فضایل پرشماری است که نمی‌توان در این مجال مختصر، حتی گوشه‌ای از آن‌ها را واگویه کرد.

در آستانه سالروز ولادت باسعادت حضرت زینب‌کبری (س)، در گفت‌وگویی با حجت‌الاسلام والمسلمین محمدجواد نظافت، استاد حوزه و معلم اخلاق، از وی خواستیم تا از آن‌چه می‌توان به عنوان توشه‌ای اخلاقی و تربیتی از سیره متعالی حضرت زینب (س)، به‌ویژه برای نسل جوان، ارائه کرد، گزیده‌ای را در اختیار مخاطبان  قرار دهد.
 
آن‌چه در ادامه می‌آید، مشروح سخنان مدیر مدارس علمیه حضرت مهدی (عج) درباره موضوعی است که به آن اشاره کردیم.

یک نکته حائز اهمیت
در ابتدای سخن باید به موضوعی اشاره کنم که مربوط به بحث ما نیست و آن این‌که برگزاری مراسم بزرگداشت ولادت بزرگان دین و اهل‌بیت (ع)، افزون بر ثواب و جایگاهی که در تفکر دینی ما دارد، در ترویج یک الگوی پاک و متعالی و برای گسترش فرهنگ صحیح اسلامی بسیار پراهمیت است. ما معمولاً به صورت سنتی، ایام عزا را بیشتر موردتوجه قرار می‌دهیم و این باعث می‌شود که برخی، به‌ویژه جوانان و نسل جدید، فکر کنند که دین اسلام، فقط دین غم است، دین گریه است و شادی و نشاط در آن راه ندارد؛ در حالی که اصلاً این‌طور نیست. به همین دلیل، باید این ولادت‌ها را با جدیت بیشتری برگزار کنیم.

بستر تربیتی را بشناسیم
اما برگردیم به بحث درباره سیره حضرت زینب (س). این بانوی بزرگوار، دست‌پرورده حضرت زهرا (س) و امیرمؤمنان (ع) است؛ در خانواده خوبی رشد کرده. توجه داشته‌باشید که بستر تربیتی، یعنی خانواده‌ای که طفل در آن پرورش می‌یابد، نقش مهمی در شکل‌گیری شخصیت و آینده او دارد. افزون بر والدین، در این خانواده، برادرانی مانند حسنین (ع) و از آن مهم‌تر، وجود مقدس رسول‌خدا (ص) هم، در شکل‌گیری شخصیت حضرت زینب (س) نقش دارند. این روند تربیتی، از وجود گرامی آن بانوی بزرگوار، چنان شخصیتی ساخت که اگر بخواهیم بعد از حضرت فاطمه (س)، الگویی را برای بانوان مسلمان توصیف کنیم، به سراغ حضرت زینب (س) می‌رویم. در برخی روایات، وجود ایشان نزدیک به عصمت معرفی شده‌است؛ امام سجاد (ع) درباره عمه بزرگوارشان فرموده‌اند: «أنتِ بحمدا... عالمة غیر معلمة، فهمة غیر مفهمة»؛ شما به فضل الهی، بانوی عالمی هستید که از کسی چیزی نیاموخته‌است و فهمیده‌ای هستید که کسی به او چیزی را تفهیم نکرده‌است. این روایت نشان می‌دهد که حضرت زینب (س)، علم لدنی داشته و پروردگار مستقیماً به قلب مبارک ایشان، برخی از معارف الهی را افاضه می‌فرموده‌است.

زیبایی در منظر زینب (س)
حضرت زینب (س) مادر شهید بود و رنج بسیاری را در راه خدا تحمل فرمود؛ غم شهادت عزیزانش را دید، گرسنگی و تشنگی فرزندان برادر را در آن سفر پرمحنت مشاهده کرد و رنج اسیری را به جان خرید. اما با این همه، تزلزلی در روحیه‌اش مشاهده نشد؛ حتی وقتی ابن‌زیاد، در کوفه خواست بر زخم حضرت زینب (س) نمک بپاشد و اتفاقات روی‌داده را بلایی معرفی کرد که بر سر وی و خاندان رسالت آمده‌است، دختر بزرگوار امیرمؤمنان (ع) بدون کوچک‌ترین تردیدی فرمود که جز زیبایی ندیده‌است.

همین یک جمله، یعنی جمله مبارک «ما رأیتُ الّا جمیلاً»، کافی است تا بتوانیم به عظمت و بزرگی روح حضرت زینب (س) پی ببریم. اگر در مقام تبیین این جمله باشیم، باید بگوییم که زیبایی دو نوع است؛ یک زیبایی جسمانی و ظاهری و دیگری زیبایی روحانی و معنوی که البته زیبایی جسمانی و ظاهری گذراست و زیبایی روحانی و معنوی همیشه پایدار و جاودانه است. عاشورا و هر آن‌چه از بلا‌ها و سختی‌ها بر خاندان رسالت می‌رود، عامل و باعث جمال روح است؛ کسی که هدف متعالی دارد و مقصدش رسیدن به قرب الهی است، می‌تواند زیبایی‌هایی را ببیند که دیدن آن‌ها برای دیگران ممکن نیست. امیرمؤمنان (ع) در نهج‌البلاغه می‌فرماید که در راه خدا، هیچ دردی را حس نمی‌کند و آن‌چه را که خرج می‌شود، غرامت و ضرر نمی‌داند. در جای دیگری می‌فرماید که ما به این دنیا آمده‌ایم تا روح خودمان را ورزیده کنیم، آمده‌ایم از نظر اخلاقی ورزیده شویم و این محنت‌ها و غم‌ها، نقش مهمی در این مسئله دارد. از شهید آوینی جمله زیبایی نقل شده‌است که می‌گوید اگر مقصد پرواز باشد، قفس ویران بهتر است.

نقش یک مربی خوب
برگردیم به بحث خودمان، این‌که حضرت زینب (س) چگونه به این مقامات رسید؟ نقش مهم را عرض کردم که مادر و پدر برعهده دارند؛ اگر انسانی بخواهد درست تربیت شود، اول باید مربی خوب داشته‌باشد و بعد از آن، نیاز به فضای تربیتی مناسب و همنشین خوب هم دارد. حضرت زینب (س) در خانه‌ای زندگی می‌کند که از همه نظر، زمینه یک تربیت صحیح در آن فراهم است. او در خانه‌ای رشد می‌کند که در آن فضایل اخلاقی، در اعلا درجه وجود دارد؛ مادرش، فاطمه زهرا (س) وقتی به نماز شب می‌ایستد و با خدا راز و نیاز می‌کند، مؤمنین و مؤمنات را بر خود مقدم می‌دارد؛ فرهنگ عالی اسلام و آن‌چه پیامبرخدا (ص) به مؤمنان آموزش می‌دهد، به صورت عینی در وجود مقدس حضرت زهرا (س) متبلور است و حضرت زینب (س) آن را می‌بیند. اگر قرار است فرزندانی تربیت کنیم که الگوی حیات زینبی در آن‌ها پیاده شود، باید فضای تربیتی و بستر مناسب را هم برای آن‌ها ایجاد کنیم؛ این الگو، یک الگوی ایده‌آل است. الگویی که در آن بانویی پرورش می‌یابد که می‌تواند این‌چنین استوار در مقابل دشمن ایستادگی کند، ترس به دل راه ندهد و پاسدار حریم ولایت و امامت باشد.

ویژگی مهم، اما فراموش شده
نکته دیگری که در سیره حضرت زینب (س) حائز اهمیت و توجه است، صراحت سخن و استفاده تمام‌عیار آن بانوی بزرگوار از بیان غرّاء و تأثیرگذار است؛ این در همان حالی است که حضرت زینب (س) ستون حیا و عفت و رعایت آموزه‌های اسلامی محسوب می‌شود؛ یعنی که این دو ویژگی، تزاحمی با یکدیگر ندارند. تربیت دختران ما باید به گونه‌ای باشد که هم حیا و عفت را در بهترین حالت آن رعایت کنند و هم زبان گویا و حق‌طلبی داشته‌باشند. متأسفانه ما در میان بانوان متدین و اهل عبادت، افرادی را که چنین باشند و بتوانند از بیان خودشان در راه ترویج معارف دینی به نحو احسن استفاده کنند، زیاد نداریم و به نظرم لازم است که به این مسئله، توجه ویژه داشته‌باشیم.

الگوی ازدواج زینبی
حضرت زینب (س) یک مادر نمونه و الگوست؛ مادر شهید است. او فرزندانی را تربیت کرده که در میدان مبارزه، حق را از باطل بازمی‌شناسند؛ فرزندانی که حاضرند در راه اسلام، جان خودشان را فدا کنند. حضرت زینب (س) یک همسر نمونه هم هست؛ یک الگوی خوب برای دختران جوانی که می‌خواهند ازدواج کنند. آن حضرت، عبدا... بن جعفر را به عنوان همسر برمی‌گزیند و به خواستگاری او پاسخ مثبت می‌دهد؛ چرا؟ چون عبدا... مردی است شهره به سخاوت و صبوری. حضرت زینب (س) برای ازدواج با وی، شرط مادی نمی‌گذارد؛ فقط از عبدا... می‌خواهد که اجازه دهد هر روز برادرش حسین (ع) را ببیند و اگر او قصد سفر کرد، همراه او برود. این‌که در ازدواج معیار‌های مادی نداشته‌باشیم، کلید حل مشکلات امروزی نسل جوان است. چرا باید امر ازدواج آن‌ها به دلیل توجه بیش از حد به مقوله‌های مادی و مالی، این‌قدر به تأخیر بیفتد؟ این نکته‌ای است که باید حتماً به آن توجه ویژه داشته باشیم. در کنار همه مباحثی که مطرح کردم، حضرت زینب (س) اهل عبادت است؛ او حتی نماز شب خود را در شام غریبان ترک نمی‌کند. آن حضرت چنان در عبادات خود به خدا نزدیک است که برادرش، حضرت اباعبدا... (ع) از او می‌خواهد که در نماز شب، دعا در حق برادر را فراموش نکند و همین ایمان راسخ به خداوند است که به حضرت زینب (س) توانایی پایداری، مقاومت و ایثار را درحد اعلای آن می‌بخشد.