خبرآنلاین/ نماز عید فطر با معنویت خاصی که دارد، دلها را متوجه خدامی کند، حالت توبه و استغفار در دلها ایجاد می سازد و مستحب است که انسان، پیش از نماز عید، غسل کند، دعاهای خاصی را بخواند،و درفضای باز و در زیر آسمان به نماز بایستد.

امام رضا(ع) می فرماید:

«انما جعل یوم الفطر العید،لیکون للمسلمین مجتمعایجتمعون فیه و یبرزون لله عز و جل فیمجدونه علی ما من علیهم، فیکون یوم عید و یوم اجتماع و یوم زکوة و یوم رغبة و یوم تضرع» [1]

خداوند،روز فطر را بدین سبب «عید»قرار داد تا مسلمانان، مجمعی داشته باشند که در آنروز، جمع شوند و دربرابر خداوند، بخاطر منت ها و نعمت هایش، به تمجید و تعظیم بپردازند، پس آنروز، روز عید و تجمع و زکات ورغبت و نیایش است.

در این حدیث شریف، فلسفه این نماز و عید را در محورهای زیر، بیان کرده است:

1- اجتماع و گردهمایی

2- زکات و رسیدگی به فقرا

3- رغبت و گرایش به خدا

4- تضرع و نالیدن به درگاه پروردگار

و اینها، هم ناظر به بعد معنوی و عرفانی این نماز و مراسم عبادی است، هم توجه به آثار اجتماعی و فوائدی دارد که به مردم می رسد و مردم با پرداخت «زکات فطره »، بینوایان مستمند را به نوایی می رسانند و به یک لحاظ، از نظر تامین معاش محرومان، عید فطر «عید فقرا»محسوب می شود.[2]

پی نوشت:

[1] وسائل،ج 5 ص 141،من لا یحضر،ج 1 ص 522 .

[2] پرتوی از اسرار نماز ، قرائتی، محسن.

 

 

   

 کتابدونی/  شاگردی از استاد پرسید: خواهش می کنم به من بگو از کجا باید یک انسان خوب را تشخیص دهم؟  استاد جواب داد: تو نمی توانی از روی سخنان یک فرد تشخیص دهی که او یک انسان خوب است، حتی از ظاهر او هم نمی توان به این شناخت رسید. اما می توانی از فضایی که در حضور او به وجود می آید، او را بشناسی؛ چرا که هیچ کس قادر نیست فضایی ایجاد کند که با روحش سازگاری نداشته باشد.  

منبع چهار_صد_داستان

 

 

   

حوزه/ پیامبر صلی ‏الله ‏علیه ‏و‏آله:

لا تَزالُ عِصابَةٌ مِن اُمَّتی یُقاتِلونَ عَلی أبوابِ دِمَشقَ و ما حَولَهُ و عَلی أبوابِ بَیتِ المَقدِسِ و ما حَولَهُ لایَضُرُّهُم خِذلانُ مَن خَذَلَهُم ظاهِرینَ عَلَی الحَقِّ إلی أن تَقُومَ السَّاعَةُ

پیوسته گروهی از امّت من بر دروازه‏ های دمشق و پیرامونش و بیت المقدّس و پیرامون آن مبارزه می‏ کنند و یاری نکردن آنان زیانی به آنها نمی‏ رساند. آنان تا روز قیامت پشتیبان حقّ‏ اند.

 

مسند أبی یعلی، ج 11، ص 302

 

 

   

 کتابدونی/  در گذشته افرادی وجود داشتند که به آنها "عیار "می‌گفتند، اینان جوانمردانی بودند که در مقابل ظلم و بی عدالتی حاکمان زمان علیه مردم ستم‌ دیده می‌ایستادند و معمولا زر و سیم از ثرومندان می‌ستاندند و آن را به فقرا و بینوایان می‌دادند. یکی از معروفترین عیاران در تاریخ "یعقوب لیث صفاری "است که علیه جور و فساد خلفای عباسی قیام کرد و جانش را در این راه از دست داد.   باری عیاران از تزویر و ریا به دور بودند و همواره" شمشیر "خود را همانند سپاهیان روی لباس می‌بستند که یعنی از دشمن خویش هیچ واهمه ای ندارند و آماده برای مبارزه هستند. اصلاح "شمشیر را از رو بستن "کنایه از مبارزه و دشمنی آشکار باکسی است و نشان دهنده این است که شخص مورد نظر اهل حیله و فریب نیست.