جهان/ خیانت در لغت به معنای مخالفت پنهانی با حق و پیمان است که در مقابل امانت قرار دارد و از بدترین رذائل اخلاقی شمرده می‌شود. گستره خیانت تمام شئون فردی و اجتماعی را در بر می‌گیرد که یکی از این شئونات، مسائل مالی است. اصولاً خیانت به ویژه خیانت در بیت‌المال مایه رسوایى فرد در دنیا و آخرت است و این نوع سرنوشت، منحصر در هیچ قشر خاصی نیست. اگر خیانت در اموال عمومى و بیت‌المال رایج شود، نظام جامعه از هم گسیخته خواهد شد و چنین جامعه‌اى هرگز روى سعادت نمى‌بیند.

آتش جهنم، فقر، قحطی، محرومیت از محبت خدا از جمله عواقب خیانت است که در روایات به آن‌ها اشاره شده است؛ بنابراین بر متولیان امر ضروری است که به سادگی از کنار خائنان به بیت‌المال عبور نکنند؛ چرا که فرد خائن مانند میوه کم‌خورده‌ای است که اگر چیده نشود، سایر میوه‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و موجب خرابی آن‌ها می‌شود.

امیرالمؤمنین (ع) طی حکمرانی کوتاه‌مدت خویش بر جامعه اسلامی به شدت با این نوع کارگزاران برخورد می‌کرد. بر اساس نقل تاریخ یعقوبى امیرالمؤمنین علیه السلام خطاب به زباد بن اُبیه که از سوى عبد الله بن عباس فرمانروای بصره شده بود و ابن عباس خود از جانب امام (ع) فرمانروایى اهواز و فارس و کرمان را داشت، نوشت: فرستاده من چیز تعجب آورى را به من خبر داد او مى‌گوید: «تو این سخن را به عنوان یک راز به او گفته‌اى که منطقه‌ای سرکشى و از پرداختن بسیارى از مالیات خوددارى کردند و گفته‌اى: این سخن را به امیر مؤمنان علیه السلام نگو؛
إنّ رَسُولى أخْبَرَنى بِعَجَب زَعَمَ أَنّکَ قُلْتَ لَهُ فیما بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ: إنّ الاْکْرادَ هاجَتْ بِکَ فَکَسَرَتْ عَلَیْکَ کَسیراً منَ الْخِراجَ وَقُلْتَ لَهُ: لا تَعَلَّم بِذلِکَ أمیرَالْمُؤْمِنینَ». شاید به گمان اینکه امام علیه‌السلام از مقدار مالیاتی که قرارداد شده دقیقاً خبر نداشته باشد و هرچه براى او بفرستند مى‌پذیرد.

در ادامه، امیرالمؤمنین (ع) فرمود: «به خدا سوگند مى‌خورم، سوگندى از روی صدق که اگر به من خبر برسد که در غنایم مسلمانان به اندک یا بسیار خیانت کرده‌اى، چنان بر تو سخت بگیرم که کم‌مایه مانى و بار هزینه عیال بر دوشت سنگینى کند و حقیر و خوار شوى / و السلام؛ وَ إِنِّی أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِی أَنَّکَ خُنْتَ مِنْ فَیْءِ الْمُسْلِمِینَ شَیْئاً صَغِیراً أَوْ کَبِیراً، لَأَشُدَّنَّ عَلَیْکَ شَدَّةً تَدَعُکَ قَلِیلَ الْوَفْرِ، ثَقِیلَ الظَّهْرِ، ضَئِیلَ الْأَمْرِ؛ وَ السَّلَام.»

از این قسمت نامه به خوبى استفاده مى‌شود که زیاد براى تقلیل مالیات توطئه کرده بود و به عنوان اینکه اَکراد از پرداختن مالیات به طور کامل خوددارى کردند، مى‌خواست بخشى از مالیات را به نفع خود بردارد و براى بیت‌المال نفرستد. حال عقوبت و مجازات خیانت زیاد سه امر در پى خواهد داشت که در اثر آن تمام کمالات دنیا و آخرت او را نابود مى‌کند:

1- نخست این که ثروت اندوخته وى را مى‌گیرد و مبتلا به نقصان و کمبود مال مى‌شود.
2- کم‌آبرو مى‌شود، عبارت: ضَئِیلَ الْأَمْرِ، کنایه از همین معناست.
این دو امر، مربوط به سلب کمال دنیوى است.
3- بارهاى گناه پشت وى را سنگین مى‌کند. این مطلب مربوط به از بین رفتن سعادت اخروى اوست. ممکن است منظور حضرت «سنگین‌بار شدن» در دنیا باشد؛ یعنى مسئولیتِ خیانت بر دوش او قرار گیرد و به دنبال آن مجازات شود و یا بر اثر بى‌نوایى پشتش براى اداره زندگى شخصى خود سنگین شود

 

 

   

شهر حدیث/ امام على علیه‏ السلام :
کسى که خود را در معرض تهمت قرار دهد ، نباید کسى را که به او گمان بد برد ، سرزنش کند .

بحار الأنوار : 75 / 90 / 4 منتخب میزان الحکمة : 96

 

 

   

 زندگی سلام/ کودک که بودم داستانی به نقل قول از مادربزرگم شنیدم درباره ضرب‌المثل «آستین نو پلو بخور». مادربزرگم می گفت: «روزی مردی با ظاهری ساده به مهمانی می‌رود. در آن‌جا به او بی‌اعتنایی می‌شود. روز بعد برای رفتن به آن محفل با همان مهمان‌ها، لباس اعیانی می‌پوشد، توجه زیادی می‌گیرد و دیگران احترام بیشتری نسبت به روز قبل به او می‌گذارند. مرد سر سفره که می‌نشیند به آستینش خوراک می‌دهد! همه با تعجب می‌پرسند چه می‌کنی؟ او می‌گوید که من همان آدم دیروزم ولی امروز مرا صدر مجلس نشانده اید و دیروز طردم کردید و ته مجلس جا داشتم. فرق من نسبت به دیروز، فقط همین لباسم است.» قصد دارم در این مطلب به موضوعی اشاره کنم که همه ما انسان‌ها از کودکی با آن دست‌و‌پنجه نرم کرده و می‌کنیم.

وقتی خودمان را نادیده می‌گیریم

از کودکی تمام سعی و تلاشِ‌مان را می‌کنیم تا مورد تایید و تشویق همگان باشیم. از ترس تنها ماندن‌مان از نظریات شخصی‌ پا پس می‌کشیم تا رضایت دیگران را جلب کنیم. از کودکی با ادبیات «صورت‌مان را با سیلی سرخ نگه‌داریم»، آشنا شدیم و فهمیدیم رضایت‌مان باید در گرو اعتبار و آبروی خانوادگی‌مان باشد. کم کم بزرگ تر که شدیم خواستیم هر عقده‌ای را که داشتیم، فرزندان‌مان به جای ما برآورده کنند. الغرض ما آن قدر به خودمان احترام نگذاشتیم و منزلت‌مان را وصل به داشته‌ها ونداشته‌های‌مان کردیم که وقتی خواستیم عروس شویم باید فلان آرایشگاه را می‌رفتیم وگرنه ما از عروس فلانی کمتر بودیم و بخت برگشته محسوب می‌شدیم یا وقتی خواستیم دانشگاه برویم، بی‌تأمل صرفا برای گرفتن مدرک به مؤسساتی که مثل قارچ سبز شده‌اند شهریه‌های گزاف پرداختیم تا از پسر فلانی کم نیاوریم و به ما دختر بدهند. درگیر ظواهر شدیم و خودِحقیقی‌‌مان را فراموش کردیم و زندگی‌مان را گره زدیم به چیزهای کم ارزش، توقعات و انتظارات نامعقول دیگران ازخودمان. مضطرب شدیم و افسرده. ما خودمان را نادیده گرفتیم تا رضایت دیگران را داشته باشیم تا همیشه محبوب باشیم.

با خودمان آشتی کنیم
خلاصه این‌که ارزشِ ما به اشرف مخلوقات بودن‌مان است، به نام نیک‌مان. برای رهایی از این اضطراب محبوبیت باید خودِ واقعی مان را بپذیریم. جامعه به ثروتمندها و به ظاهر باسوادها احتیاج ندارد بلکه به انسان‌هایی نیازمند است که باخودِ حقیقی‌شان روبه‌رو شده‌اند. نتیجه ازخودبیگانگی و نفرت ازخود جز احساس پوچی نیست پس برای پیشگیری باید زندگی‌خودمان را مرور کنیم، ارزش‌های درونی‌شده‌مان را مجدد بررسی و در معنای زندگی‌مان درنگ کنیم. با خودمان آشتی کنیم، کتاب‌های خودآگاهی بخوانیم مثل کتاب جوجه اردک زشت درون. مهارت‌های جدید یاد بگیریم. توقعات معقول را جایگزین انتظارات آرمان‌گرایانه کنیم و بدانیم که قرارنیست در جهان همه چیز و همه‌کس طبق سلیقه و میل ما رفتار کنند.

نویسنده: حانیه سهیل/ روانشناس

 

 

   

باشگاه خبرنگاران/ امام علی النقی مشهور به امام هادی (ع) امام دهم شیعیان جهان است که در نیمه ذی حجه سال 212 هجری قمری در شهر صریا (حومه مدینه) به دنیا آمد. پدرشان امام جواد (ع) و مادرشان سمانه نام دارد. [1] حضرت هادی (ع) در 8 سالگی، پس از شهادت پدر بزرگوارشان عهده دار مقام امامت شدند و پس از 33 سال امامت، در سن 41 سالگی در سامرا در زمان خلافت معتز به شهادت رسیدند. [2] امامت امام هادی (ع) همزمان با خلافت 6 خلیفه عباسی بود و با 7 سال باقیمانده از خلافت معتصم برادر مأمون، مقارن شد. واثق پسر معتصم به مدت 5 سال، متوکل برادر واثق 16 سال، منتصر پسر متوکل به مدت 6 ماه، مستعین پسر عموی منتصر 4 سال و معتز پسر دیگر متوکل که سه سال در آن دوران خلافت کردند.

 

 

   

بیتوته/ ضرب المثل آب اینجا و نان اینجا، کجا بروم بهتر از اینجا؟ هنگامی که فردی به دنبال راحت طلبی است و به خود هیچ زحمتی نمی دهد و تلاشی نمی کند این ضرب المثل را به کار می برند.

داستان ضرب المثل:

توی زندان تمام زندانیان دست به دعا برمی داشتند که از زندان ازاد شوند. کسانی که توی زندان بودند  به آزادی فکر می کردند. اما در زندان شخصی بود که وضعش فرق می کرد. تا می فهمید که کم کم دارد زمان محکومیتش تمام میشود و همین روز هاست که اسمش را صدا بزنند و بگویند: (تو آزادی!) در همان زندان کار خلاف و بد دیگری میکرد تا باز هم به دستور قاضی محکوم شود و در زندان بماند.

زندانبان ها می دانستند که هیچ کس مثل او نیست، کم کم به او شک کردند و سعی کردند راز علاقمند بودن او را به زندان بفهمند. شب و روز مواظبش بودند که ببینند چه می کند و چه کاسه ای زیر نیم کاسه است. زندانبان ها هفته ها و ماه ها کار های او را زیر نظر داشتند و حرکاتش را  به رئیس زندان گزارش می دادند اما هرگز نتوانستند دلیل علاقه ی او به زندان را بفهمند.

رئیس زندان و زندانبان ها تصمیم گرفتند این بار وقتی که روز های پایانی دوران محکومیت او فرا می رسد هر کاری که کرد نادیده بگیرند و او را به دادگاه نفرستند تا باز هم محکوم نشود و در زندان نماند. چند روز به پایان محکومیت زندانی مانده بود که سروصدای زیادی از توی سلول بلند شد. زندانبان ها با عجله خودشان را به سلول رساندند و دیدند که زندانی مورد نظرشان دعوا راه انداخته  و پتو و وسایل یکی دیگر از زندانی ها را آتش زده است.

ماموران زندان او را دستگیر کردند و به سلول دیگری بردند. او انتظار داشت که فردا دستبند به دستش بزنند و برای محاکمه پیش قاضی بفرستندش. اما آن ها طبق تصمیمی که گرفته بودند این کار را نکردند و اصلا به روی خود نیاوردند. سه چهار روز پایان محکومیت زندانی هم گذشت و خلاصه روز آزادی اش فرا رسید. رئیس زندان و ماموران وسایلش را به دستش دادند و گفتند :(برو تو دیگر آزادی.)

زندانی کمی این پا آن پا کرد و گفت: حالا نمی شود مرا باز هم توی زندان نگه دارید؟ 

رئیس زندان خندید و گفت: باید برای ما بگویی که چرا این قدر به زندان علاقه داری شاید بتوانیم کاری برایت بکنیم .

زندانی گفت :نان اینجا ، آب اینجا جا بروم بهتر از اینجا؟ از اینجا که بیرون بروم ، باید برای پیدا کردن یک خانه ی گرم و یک لقمه نان، صبح تا شب جان بکنم. مطمئن باشید اگر مرا امروز هم آزاد کنید ، بیرون از زندان کاری میکنم که چند روز دیگر باز هم مرا زندانی کنند