گوناگون/ اجر 60 سال نیکوکاری در اعمال شب عید مبعث

از این جهت عید مبعث نزد اهل بیت وحی جایگاه ویژه‌ای داشت تا حدی که پیام آن در خطبه‌ها و ادعیه‌ آن انوار مقدس منعکس می‌شد. شیخ طوسی در کتاب «مصباح المتهجد» می‌نویسد از امام جواد علیه‌السلام روایت شده  إِنَّ فِی رَجَبٍ‏ لَلَیْلَةً خَیْرٌ مِمَّا طَلَعَتْ‏ عَلَیْهِ‏ الشَّمْسُ وَ هِیَ لَیْلَةُ سَبْعٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ رَجَبٍ فِیهَا نُبِّئَ رَسُولُ اللَّهِ ص فِی صَبِیحَتِهَا وَ إِنَّ لِلْعَامِلِ فِیهَا مِنْ شِیعَتِنَا أَجْرَ عَمَلِ سِتِّینَ سَنَةً؛‌ در ماه رجب شبی است که از هر آنچه آفتاب بر آن می‌تابد بهتر است و آن، شب بیست‌و‌هفتم رجب است که در صبح آن پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به رسالت مبعوث شد. برای کسی که از شیعه ما عامل در آن شب است، پاداش نیکوکاری 60 سال مقرّر است. 

به محضر آن حضرت عرض شد: عمل در آن شب چیست؟ فرمود: چون نماز عشاء را خواندی و به بستر استراحت رفتی، تا پیش از نیمه شب، هر ساعتی که خواستی از بستر برمی‌خیزی و 12 رکعت نماز هر دو رکعت به یک سلام به‌جای می‌آوری. در هر رکعت «حمد» و سوره‌ای از سوره‌های کوچک مفصّل می‌خوانی. _{^{(مفصّلات در اصطلاح به سوره‌هایی گفته می‎‌شود که در آخر قرآن قرار گرفته، کوتاه هستند و به صورت مکرر با بسم الله الرحمن الرحیم از یکدیگر جدا می‎‌شوند؛ این اصطلاح در روایات نبوی وجود دارد.)}} قِیلَ لَهُ وَ مَا الْعَمَلُ فِیهَا أَصْلَحَکَ اللَّهُ قَالَ إِذَا صَلَّیْتَ الْعِشَاءَ الْآخِرَةَ وَ أَخَذْتَ مَضْجَعَکَ ثُمَّ اسْتَیْقَظْتَ أَیَّ سَاعَةٍ شِئْتَ مِنَ اللَّیْلِ قَبْلَ الزَّوَالِ‏ صَلَّیْتَ اثْنَتَیْ عَشْرَةَ رَکْعَةً تَقْرَأُ فِی کُلِّ رَکْعَةٍ الْحَمْدَ وَ سُورَةً مِنْ خِفَافِ الْمُفَصَّلِ.

زمانی که از 12 رکعت نماز فارغ شدی، در همان حال نشسته هر یک از سوره‌های «حمد» و «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ» و «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ» و «قُلْ هُوَ اللّ?هُ أَحَدٌ» و «قُلْ ی?ا أَیُّهَا الْک?افِرُونَ» و «إِنّ?ا أَنْزَلْن?اهُ» و «آیت‌الکرسی» را هفت مرتبه بخوان و به دنبال همه آنها این دعا را به بخوان: الْحَمْدُ لِلّ?هِ الَّذِى لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِى الْمُلْکِ، وَلَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَکَبِّرْهُ تَکْبِیراً. اللّ?هُمَّ إِنِّی أَسْأَلُک بِمَعاقِدِ عِزِّکَ عَلَى? أَرْکانِ عَرْشِکَ وَمُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ کِتابِکَ، وَبِاسْمِکَ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ، وَذِکْرِکَ الْأَعْلَى الْأَعْلَى الْأَعْلى?، وَبِکَلِماتِکَ التَّامَّاتِ أَنْ تُصَلِّىَ عَلَى? مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَأَنْ تَفْعَلَ بِى مَا أَنْتَ أَهْلُهُ؛ یعنی حمد خدایی را که فرزندی بر نگرفته و شریکی در فرمانروایی و یاوری از روی خواری و نیاز برایش نبوده است. او را بسیار بزرگ شمار. خدایا، از تو درخواست می‌کنم به‌حق جایگاه‌های عزّتت بر پایه‌های عرشت و منتهای رحمتت در قرآنت و به نام بزرگ‌تر بزرگ‌تر بزرگترت و ذکر برتر برتر برترت و به کلمات کاملت، بر محمّد و خاندانش درود فرست و با من چنان کن که شایسته آنی. (مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج‏2، ص 813 ـــ 814)