خیلی‌ها معتقدند که با استفاده از شعر و ضرب المثل می‌توان بسیاری از مفاهیم را راحت‌تر و آسان‌تر منتقل کرد، چرا که جذابیت ادبیات به‌طور طبیعی افراد را به سمت خود می‌کشاند و از طرفی این زیبایی که از کنار هم چیدن واژه‌ها به وجود می‌آید موجب می‌شود که برخی از افراد به‌راحتی مفاهیم اشعار و ضرب‌المثل‌هایی که می‌شنود را بپذیرند.

اما آیا به‌راستی معنا و مفهوم هر شعر و یا ضرب‌المثلی به اندازه ظاهرش زیبا و شیرین است؟ به اندکی تأمل می‌توان دریافت که این‌گونه نیست، حتی اگر جمله‌ای باشد به شهرت ضرب‌المثلی مانند خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت باش.

شهری را فرض کنید که خرافات و بدعت‌های زیادی در آن رواج یافته است و تنها چند نفرند که معتقدند رفتاری که مردم شهر به آن پایبندند چیزی جز رسوم غلط و خرافاتی خلاف عقل و دین نیست. آیا آین افراد باید در برابر این زشتی‌ها بایستند یا نه برحسب جمله خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو، سکوت پیشه خود ساخته و مانند دیگر مردم شهر رنگ بدعت و خرافه به خود بگیرند.

اصولاً اگر اینگونه باشد که هر کسی بخواهد همیشه راه و روش مردم اطرافش را پیشه خود سازد، اعتراض به زشتی‌های جامعه و در نتیجه آن اصلاح روش زندگی در میان مردم تغییری نخواهد کرد، در حالی همه انبیاء و رسولان الهی هدفشان این بود هر کس به مقدار مسئولیش تلاش کند تا شرایط نادرست اطرافش را به سمت اخلاق و معنویت هموار سازد.

انسان عاقل برای هر کاری حساب سود و زیان را می‌کند

انسان عاقل برای هر کاری حساب سود و زیان را می‌کند و در این مقوله هم باید ببیند که به‌راستی به چه قیمت می‌توان خود را همرنگ ساخت، اگر در یک جامعه رشوه گرفتن یک امری عادی محسوب شد، زشتی روابط هوس آلود میان دو جنس مخالف کمرنگ شد و حیاء از میان رفت، اگر بی‌احترامی به پدر و  مادر به بهانه‌های مختلف دیگر نام منکر بر خود نداشت، باز هم باید همرنگ جماعت شد؟

ممکن است سخت باشد که انسان در یک اجتماع عکس مسیر غلطی که همه می‌خواهند حرکت کنند، راه برود حتی ممکن است او را تمسخر و یا تحقیر کنند و یا حتی ساده لوح بخوانند، اما برای انسانی که دل در گروه عشق به معبود دارد هیچ‌کدام از این مسائل حائز اهمیت نیست.

حرکت در مسیر انسانیت، اخلاق و دین پاداشی دارد به وسعت بهشتی نامنتها

معیار و میزان او برای ادامه مسیر زندگی نه تشویق مردم است و نه سرزنش آنان، چرا که می‌داند اگر مردم او را تشویق کنند نهایت جز یک احترام ظاهری برایش نخواهند گذاشت و اگر سرزنش کنند هم گذر زمان به طور طبیعی از شدت رفتار زشتشان کم خواهد کرد.

 اما حرکت در مسیر انسانیت، اخلاق و دین پاداشی دارد به وسعت بهشتی نامنتها و حال باید هر کس از خود بپرسد که آیا همرنگ جماعت شدن ارزش از دست دادن رضای معبود و بهشت موعود را دارد؟

حکیمه بهمن‌زاده/ خراسان جنوبی