آخرین روزهای ماه رمضان برخلاف روزهای آغازین که شادی و بهجت و سرور و طراوتی به انسان میبخشید؛  هاله ای از حزن و اندوه بر دل انسان می‌نشاند. 

 بوی هجران این ماه عزیز و دوست‌داشتنی و سرشار از خیر و نور و برکت به مشام می‌رسد؛ 

ماهی با روزهای طلایی و شبهایی نورانیتر از روز؛ ماه سحرهای لطیف عارفانه و عاشقانه، ماه تلاوت قرآن، ماه قیام به صلاة، و قعود به مناجات. 

این ماه با همه ی زمینه های ارزشمندی که برای پرواز انسان به آسمان معنا فراهم کرده بود، رو به پایان گذاشته است.

بساط این مهمانی و ضیافت درحال جمع شدن است و دلهره ی اینکه چگونه از این ماه دل بکنم و جدا شوم، از چند روز قبل از عید فطر به سراغ مهمان ضیافت‌الله میآید.

 این ماه علی‌رغم میل ما به پایان میرسد و تنها یک راه برای گریز از فراق وجود دارد؛

 اینکه ما نیز همراه آن برویم و حقایق آن را، از توجّه به خدا، خویشتن را میهمان خدا دیدن و نشستن بر سفره ی ضیافت الله، ارتباط با کلام خدا و راز و نیاز و مناجات با خدا، امتداد بخشیم؛ تا گرچه ماه رمضان در عالم زمان تمام میشود، در عالم حقیقت استمرار پیدا کند و ما همچنان میهمان ضیافت الله بمانیم. این میهمانخانه ی بزرگ الهی را تا پایان عمر ترک نکنیم و همواره اهل شهر الله باشیم.