این ضرب المثل اشاره به طمع و حرص ورزی افراد متنعم دارد و همچنین قناعت افراد فقیر و بی چیز درباره هر آن چه از مال دنیا دارند. ریشه این ضرب المثل نیز در اشعار گلستان سعدی، باب اول، حکایت دهم است که به مرور به عنوان ضرب المثل رواج یافته. بخشی از این حکایت را می خوانیم:بر بالین تربت یحیی پیغامبر(ع) معتکف بودم در جامع دمشق که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود، اتفاقاً به زیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست. «درویش و غنی بنده این خاک درند/ و آنان که غنی ترند محتاج ترند»؛ آن گه مرا گفت از آن جا که همت درویشانست و صدق معاملت ایشان، خاطری همراه من کنند که از دشمنی، صعب اندیشناکم. گفتمش بر رعیت ضعیف رحمت کن تا از دشمن قوی زحمت نبینی.