*دنیای شلوغ و پرهیاهوی ما هنوز هم از آدم‌های مهربان خالی نشده‌ است*

 مثلی رایج است با این مضمون: «وقتی دور و برتان تاریک است به جای ناسزا گفتن به تاریکی، یک شمع هر چند کوچک روشن کنید».

انگار بعضی آدم‌ها فقط برای این به دنیا آمده‌اند که مصداق زنده‌ای باشند برای این جور مثل‌ها.

گویا آن‌ها آمده‌اند فقط برای اینکه از همین شمع‌های کوچک در حوالی زندگی‌ ما روشن کنند تا حال‌مان خوب شود و از روشناییش بهره ببریم.

درست است که هیاهو و شلوغی و دود شهر گاهی آنقدر جلوی چشمانمان را می‌گیرد که از کنار اغلب مسائل بی‌تفکر و بی‌تأمل عبور می‌کنیم اما کم نیستند از آدم‌هایی که حتی به اندازه‌ی لحظه‌ای کوتاه به خاطر انسان‌های دیگر از حرکت می‌ایستند و بار مشکلات آن‌ها را سبک‌تر می‌کنند.

هنوز هم وجود دارد انسان‌هایی که به جای طراحی انواع راه‌های خلاقانه اختلاس و دزدی و کلاهبرداری و عملکرد خلاف،‌ به فکر ابداع راه‌های بدیع کمک‌رسانی به دیگران هستند.

آنها وظیفه همدلی و کمک‌رسانی به همنوع را نه وظیفه شهرداری می‌دانند و نه وظیفه مسولین و مدیران دولتی.

آنها نیکی را وظیفه‌ای انسانی می‌دانند، که در هر شرایطی حتی با دستان خالی کودکانه نیز می‌توان انجامش داد.

چه معامله پر سودی! و خداوند خود وعده داده است که مهربانی در هستی هیچ‌گاه گم نخواهد شد. محو و نابود هم نخواهد شد.

نیکی آن‌ها می‌چرخد و می‌رقصد و بزرگ می‌شود و در نهایت طبق قانون عمل و عکس‌العمل، به خود آن‌ها باز می‌گردد و دقیقاً در همان زمانی که تمام دنیا ناتوان از کمک به آنها خواهد بود، کائنات دست به دست هم می‌دهند تا آنها را از سختی روزگار نجات دهند.

منبع: پایگاه خبری گلونی